Nagrywamy wywiad, wcielamy się w różne role, pytającego i odpowiadającego. Na początek wybieramy dowolny temat, może być z kategorii rozrywka np. muzyka, film, teatr. Robimy to spontanicznie, bez przygotowania, na luzie. W ten sposób rozpoznajemy nasze umiejętności dopasowujemy je do wcześniej wspomnianej roli. Pracujemy nad formułowaniem i wypowiadaniem treści. Sprawdzamy naszą umiejętność łatwego i przekonywającego wysławiania się, przytaczania argumentów, odpierania ataków, odporność na stres i presję czasu. Staramy się mówić i zachowywać jak najbardziej naturalnie, tak żeby ujawnić nasz charakter, naszą wrażliwość, emocjonalność. Modulujemy nasz głos, zmieniamy mimikę, gestykulujemy. Pamiętając o tym do kogo i po co mówimy? Czy poruszany temat jest znany dużej grupie odbiorców, czy wręcz przeciwnie? Czy postać, w którą się wcielamy jest znana i lubiana, czy kontrowersyjna? Analizujemy czy nasze pytania są dociekliwe, a może zbyt osobiste? Nagranie oceniamy na kilka sposobów – czy sami jesteśmy z niego zadowoleni? Jakie dostrzegamy zalety i wady? Czy było nudne czy ciekawe? Następnie nasze wnioski porównujemy z oceną obserwatora. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób traci pewność siebie i ma problem z kontrolowaniem treści oraz emocji, gdy włącza się u nich świadomość nadawczo-odbiorcza. Wiele młodych osób chce w przyszłości pracować w zawodach: prawnika, psychologa, nauczyciela, lekarza etc., które wymagają bardzo dobrej umiejętności formułowania myśli i ich wypowiadania. Muszą wiedzieć, że w tych i wielu innych profesjach wiedza i przekaz są równie ważne. Komunikacja to bardzo ważna kompetencja – pomaga w życiu zawodowym i prywatnym, scala rodziny i grupy pracownicze.
